Van de bank in de benen (3): doei bank!

Zelfbeeld      Van de bank in de benen (3): doei bank!     

In deel drie komt psychologe Daniella erachter dat zo’n fietschallenge niet niks is. Elke dag vroeg opstaan, eerder weggaan van verjaardagen, voor het eerst een hongerklop meemaken. En mentaal merkte ze dat ze alles oneindig bleef stuk analyseren. Tijd om dit anders aan te pakken!

Van de bank in de benen (3): doei bank!

Ok, deze week is stom. Ik ben lekker bezig, daar niet van. Maar ik ben al twee keer op zondag om 7 uur opgestaan voor het fietsen en een keer na een verjaardag in Amsterdam vroeg terug gegaan om ’s avonds nog te fietsen. Kreeg ik ook voor het eerst in mijn leven een hongerklop! Ik word het een beu. Maar stiekem ben ik wel trots.

Ik sport mijn hele leven al (af en aan). Hockey, tennis, dansen. Bedenk het maar, ik heb het gedaan. Maar ik heb nog nooit een hongerklop gehad. En zoiets voelt raar. Eerst is er niks aan de hand, dan bedenk je je dat je een soort van honger hebt, ofzo. En binnen tien minuten is alles zwart en bibber je van je fiets naar de bank. Weer die bank. Onderuit, leeg, trillend.

Gek genoeg deed dit echter helemaal niks met mijn stemming. Ik weet zeker dat ik enkele weken geleden in huilen van frustratie zou zijn uitgebarsten, maar ik ben nu geenszins uit het veld geslagen. Ik zou hoe dan ook weer op die fiets stappen. En een half uur, 3 belgische wafels, 6 glazen water, 2 plakken kaas en 5 reepjes later zat ik weer op de fiets. Ok! Doei bank. Qua stemming merk ik sowieso wel dat er schot in zit. Ik maak meer grapjes op mijn logboek. De grapjes zelf zijn op zich best medium, maar hey, she’s giving it a go. Good for her. Ik geef mijn stemming vaker een 6,5 – 7. Ik zie weer een stijgende lijn.

Wist je dat je via Psyned direct met een psycholoog kan praten, zonder wachtlijst?

Plan jouw gratis adviesgesprek

Verklaringen zoeken in gedachten

Inmiddels ben ik achter nog een patroon van mezelf gekomen. Ik merk dat er een hoop dingen zijn die ik niet begrijp, waar ik vervolgens niet tegen kan. Ik ga dus verklaringen zoeken. Nog zoiets van het brein, iets specifieker: van het ‘reptielenbrein’. Een deel dat graag alle verhaaltjes compleet heeft. Dat deel van het brein heeft pas rust op het moment dat een puzzel helemaal af is. Vindt ‘ie lekker. Maar wat als er te weinig puzzelstukken zijn en het brein accepteert dat niet? Ik bedoel, om maar even iets te noemen: Waarom bestaan we eigenlijk? Waarom zijn we op deze aarde gebracht? In het begin, toen het universum werd gecreëerd, waren er niet veel mensen boos en werd dat niet over het algemeen gezien als een slecht idee (Vrij vertaald; Douglas Adams, a hitchhiker’s guide to the galaxy)?

Oneindig stuk analyseren

Begrijpen waar iets vandaan komt en hoe iets eventueel in de toekomst is op te lossen, kan praktisch zijn. Maar het is niet realistisch als je kijkt naar hoe je leven loopt. Of hoe de wereld draait. Je kunt niet alles verklaren. En wat gebeurt er dan? Nou, ik val dus in een loop die nooit meer eindigt. En als die wel eindigt, eindigt hij bij een reden om me rot te voelen. Dan ben ik nog niet verder, maar ben ik alleen nog maar puzzelstukken aan het verzinnen. En die zijn verraderlijk. Tegenwoordig, dus op de fiets, pak ik dit anders aan. Ik ga niet meer mee met mijn brein dat wil begrijpen hoe mijn loserschap er precies uitziet. In plaats daarvan is het: “Dus ik maak me druk over het feit dat ik geen vrienden heb en ik wil het graag stuk analyseren. Genoteerd.” Ik laat inmiddels heel wat achter in die polder.

Toen ontmoette ik kalf Betsy

Trouwens, wat ik nog wilde vertellen: ik heb kalfjes gevonden! Ik ben fan van alle babydieren en deze zijn echt superklein. Ze kunnen nog amper staan. Wiebelig, met grote oren, warme, natte neuzen en schotels van ogen. Ze kijken verwonderd en ietwat angstig de wereld in. Ik vind het een beetje zielig, want horen kalfjes niet bij hun moeders? Maar met eentje heb ik al vrienden gemaakt. Haar (of hem) noem ik Betsy. Ze (of hij) vindt het al leuk om buiten te staan en achter haar (of zijn) oren gekrabd te worden. Het is een beetje vies, er zitten hele grote steekvliegen bij en ik moet ze elke keer letterlijk van me af slaan. Maar het is het waard. Deze kleine hummel lijkt wel zin te krijgen in het leven. Nu de rest nog, er staan er 3. Vanaf nu ga ik hier elke dag langs fietsen. Ik fiets net ietsje sneller als ik weer in de buurt kom. Misschien dat ze me op een dag zullen herkennen.

© 2018 Daniella Postma – Psycholoog Utrecht

Over de 25 x 25 fietschallenge
“Vorige week heb ik besloten mijn somberheid mee te nemen op mijn fiets. Om uit mijn hoofd en in mijn lichaam te leren stappen. Bij deze fysieke uitdaging fiets ik 25 dagen lang elke dag 25 km. In een logboek hou ik bij wat mijn stemming is, mijn (lichamelijke) gevoel en mijn gedachten. Wat jou hopelijk kan inspireren om ook zelf iets aan je stemming te doen. Wat er gebeurt lees je in deze blogreeks.
>> Lees hier deel 2 terug | Van de bank in de benen (2): stemmingsproblemen

Dit vind je misschien ook interessant

Gaslighting: zo herken je deze vorm van emotionele manipulatie
Narcisme
Gaslighting: zo herken je deze vorm van emotionele manipulatie

Ligt het aan mij? Ben ík nou gek? Als je steeds denkt: ‘Het zal wel aan mij liggen’ en ‘Ben ík nou gek?’ is da...

Lees verder
Pesten en de invloed op je zelfbeeld
Zelfbeeld
Pesten en de invloed op je zelfbeeld

Pesten en je zelfbeeld Als je vroeger bent gepest of nu wordt gepest, is dat ontzettend pijnlijk. Misschien word je buit...

Lees verder
Tegenslagen, hoe ga je er mee om? 5 tips van een professional
Team IKO
Tegenslagen, hoe ga je er mee om? 5 tips van een professional

1. Laat het er gewoon even zijn Als topsporter werk je vaak maanden of jaren toe naar één doel. In Aron zijn geval was...

Lees verder
Zelfbeeld
Meer over klacht
Zelfbeeld

We hebben allemaal een bepaald beeld van onszelf. Dit noemen we ons zelfbeeld. Gaandeweg in ons leven hebben we dit beel...

Lees verder