Van de bank in de benen (2): stemmingsproblemen

Laat ik mijn tweede blog beginnen met een disclaimer. Ik ben psycholoog, maar in de eerste plaats deel ik graag mijn ervaring met je. Met iedereen die worstelt met stemmingsproblemen. Ik merkte namelijk dat ik elke dag bleef doen wat me juist niks goeds bracht: piekeren. En een belangrijk onderdeel daarvan is dat ik het automatisch deed. Hoe kom je hieruit? Uitvinden wat je patronen zijn en actief proberen deze te doorbreken. Dat werkte voor mij. Dat en de afstand die het fietsen voor me creëerde. 25 km per dag dus, om precies te zijn.

Hoe kom ik over op anderen?

Opvallend is dat ik de afgelopen twee weken op de fiets vooral bezig ben geweest met hoe ik overkwam op anderen en hoe ik vond dat ik dingen had aangepakt. Per definitie niet goed, natuurlijk. En als ik daar eenmaal mee bezig was ging dat tijdens mijn videologboek, dus zelfs na het fietsen, nog lekker kalmpjes door. Volop met mijn hoofd in de selectieve waarneming en selectieve herinneringen (zie mijn vorige blog). Ik bedacht dan ook de meest bizarre redenen waarom mijn eigen overtuiging klopte. Bijvoorbeeld: mijn vriend ging fietsen met zijn vrienden.

Echt heel leuk voor hem hoor, daar niet van.

Echt super. Heel leuk.

Super.

Vervolgens zat ik in mijn vlogboek te jammeren dat ik niemand had die regelmatig met mij wilde sporten, dat dat kwam omdat anderen mij stom vonden en dat dat een gevolg was van het feit dat ik sociaal niet snugger was. Conclusie? Ik ben dom.

Van een 7,5 naar een 4

Mijn stemming was inmiddels met rasse schreden gedaald van een respectabele 7,5 naar een 4. Ik zie nu, terugkijkend op mijn vlogberichten, dat ik op dat moment veel meer gedachten leek te hebben dan mijn vriend. Dat, of ik was er gewoon veel meer mee bezig. Uitgaande van het feit dat een mens gemiddeld veertig tot zestigduizend gedachten op een dag heeft, waarvan zeventig procent (70%!) negatief is, lijkt het logischer dat ik er meer mee bezig was. Tevens lijkt het logisch dat mijn gedachten meer drukten op mijn stemming dan zijn gedachten op de zijne, omdat ik er zoveel meer mee bezig was. Ik keerde stelselmatig elke gedachte 3 tot 4 keer om. Mijn gedachtengroef holde zich vrolijk steeds verder uit naarmate ik langer met mijzelf discussieerde.

Op de lange termijn draagt zoiets bij aan een grotere kans op terugkeer van een periode zoals deze. Ik liep op dat moment vast in een videolog die uiteindelijk 15 minuten heeft geduurd. Een vlog waarin ik welgeteld 3 minuten iets heb gezegd over het fietsen en ik 12 minuten heb gepraat over sociaal contact met anderen en mijn glansrijke falen daarin. Op werk, in vriendschappen, met mijn (schoon)familie en in de supermarkt.

Herkenning van patronen: doorfietsen of stilstaan?

Een paar dagen verder was er echter meer herkenning van mijn patronen. Ik merkte bijvoorbeeld tijdens het fietsen dat mijn brein heel vaak terugging naar de modus: “Ho, wacht even!”. Ik stapte dan letterlijk nog net niet af. “Ik zie ergens een dreiging en dat is niet goed. Het is écht heel belangrijk dat je je er nu heel druk om gaat maken”. Dit werd bijvoorbeeld getriggerd door een herinnering die op popte. Moest ik dan even stoppen met fietsen tot ik het had uitgevogeld, of fietste ik door? Je denkt misschien dat het belachelijk is, maar ik overwoog het oprecht. Ik koos uiteindelijk voor het laatste, waarmee ik gedwongen werd die gedachten maar even te laten. Het voordeel was dat ik daarmee vaak de ernst vergat, of het hele debacle per ongeluk in de polder achterliet.

Kennelijk was dat wat mijn brein deed: Trigger, paniek en een direct “wil je alsjeblieft even afstappen?”. En kennelijk hoef ik daar dus niet direct op te reageren.

Ietsiepietsie meer energie

Lichamelijk merkte ik dat ik ietsiepietsie meer energie had en dat ik niet meer wakker werd met paniek. Het hielp wel dat ik een doel had. En afleiding. Verder merkte ik niet veel. Ik woog hetzelfde, liep hetzelfde, zweette hetzelfde, rook hetzelfde. Twee duimen omhoog. We fietsen door naar week drie. Wat jij?

© 2018 Daniella Postma – Psycholoog Utrecht

Over de 25 x 25 fietschallenge
“Vorige week heb ik besloten mijn somberheid mee te nemen op mijn fiets. Om uit mijn hoofd en in mijn lichaam te leren stappen. Bij deze fysieke uitdaging fiets ik 25 dagen lang elke dag 25 km. In een videologboek hou ik bij wat mijn stemming is, mijn (lichamelijke) gevoel en mijn gedachten. Wat jou hopelijk kan inspireren om ook zelf iets aan je stemming te doen. Wat er gebeurt lees je in deze blogreeks.
>> Lees hier deel 1 terug | Van de bank in de benen: de 25 x 25 fietschallenge