Op de bank met…. Sophie Ousri

“Hulp durven vragen is zo ontzettend belangrijk”

‘Ik heb al last van sombere gedachten en stemmingswisselingen sinds mijn dertiende. Binnen tien minuten kan ik omslaan van extreem vrolijk naar heel verdrietig of boos. Op de middelbare school was ik niet de enige die zich ongelukkig voelde. In mijn eigen familie komt depressie ook veel voor, toch sprak ik er met niemand over. Ik wilde niemand ongerust maken. Tot ik op mijn veertiende een zelfmoordpoging deed, door pillen te slikken. Ik werd op tijd gevonden en naar het ziekenhuis gebracht, omdat een vriendin die op de hoogte was naar mijn huis ging en mijn moeder alles vertelde. Daarna kwam ik terecht bij een psycholoog, maar die gesprekken werkten niet voor mij. Ik liet iedereen liever geloven dat er niks aan de hand was; ik werkte hard op school, had twee baantjes en veel vrienden.

Opgenomen

Toen ik na mijn examen ging studeren in Breda stortte ik opeens volledig in. Ik kon opeens helemaal niets meer, alsof ik verlamd was. Ik bleek een burn-out te hebben. Drie maanden lang lag ik in bed, uiteindelijk stopte ik met mijn studie en verhuisde ik terug naar huis. Daar kwam ik vervolgens een jaar lang mijn bed niet uit, ik was levensmoe. De huisarts stond een paar keer aan mijn bed en zei dat er iets moest veranderen, maar pas toen mijn moeder mij een ultimatum stelde, veranderde er iets. Ik mocht bij haar blijven wonen, onder voorwaarde dat ik mij zou laten behandelen voor mijn depressie. Ik zag mijzelf niet opeens in een inrichting tussen ‘de gekkies’ zitten, maar uiteindelijk kwamen we terecht bij Yes We Can Clinics. Daar voelde ik mij wel oké bij, ik werd er uiteindelijk voor tien weken opgenomen.

Therapie

Vooral in het begin vond ik de behandeling heel zwaar, we moesten iedere ochtend om 06.45 op staan, veel sporten en bewegen, naar groepstherapie én individuele therapie. Pas na vijf weken was het eerste contact met mijn ouders. Bij de kliniek kreeg ik de diagnose borderline, dat gaf veel duidelijkheid. Ik ben daar ook begonnen met het slikken van antidepressiva, waardoor ik minder last heb van extreme stemmingswisselingen. Nu ben ik alweer een paar maanden thuis en inmiddels sta ik op een wachtlijst in de gespecialiseerde GGZ, voor Mentality Based Therapie, een vervolgtherapie in groepsverband. Ik kijk er naar uit, want ik wil mij heel graag weer beter voelen, weer meer energie hebben om dingen te ondernemen. Meer dan twee afspraken per dag kan ik nu niet aan en ik moet veel rust nemen.

Op tijd hulp vragen

Mijn volgers, jongeren tussen de 13 en 24 jaar, wil ik meegeven dat ze niet moeten blijven rondlopen met hun sombere gedachten, maar dat ze hulp moeten vragen. Als ik het eerder bespreekbaar had gemaakt en de juiste behandeling had gekregen, was het op mijn zestiende waarschijnlijk al een stuk beter met mij gegaan. Op tijd hulp durven vragen en vervolgens op zoek gaan naar een behandeling die bij jou past, is zo ontzettend belangrijk.’