‘Ik heb altijd veel gepiekerd, zag altijd al beren op de weg, als kind al. Ik leerde mijzelf een manier aan om ermee om te gaan. Ik probeerde de angst die ik voelde weg te denken. Op mijn 25e lukt dat opeens niet meer, ik functioneerde niet meer, het belemmerde mij in mijn sociale leven. Voor het eerst zocht ik hulp, ik kwam uit bij de geestelijke gezondheidszorg (GGZ). Daar kreeg ik de diagnose ‘gegeneraliseerde angststoornis’, ook wel piekerstoornis genoemd. Dat houdt in dat ik me extreem veel zorgen maak over allerlei alledaagse zaken, waardoor ik veel last heb van paniek en angsten.

Terugval

Voordat ik bij de GGZ terecht kwam had ik gesprekken met een psycholoog, maar dat maakte mijn gepieker helaas alleen maar erger. We spraken over de onderwerpen waarover ik piekerde, niet over het mechanisme wat erachter zit. Wat mij uiteindelijk hielp waren medicatie en cognitieve gedragstherapie. Ik voelde mij daardoor meteen stukken beter en het gepieker nam af, tot mijn vader overleed op mijn 28e en ik een terugval kreeg. Ik startte weer met dezelfde medicatie die ik net had afgebouwd en het leek beter te gaan. Ook werd ik verliefd en kreeg een relatie. Het ging zelfs zo goed dat ik na een tijdje, voor de tweede keer, mocht gaan afbouwen met de medicatie, maar opnieuw viel ik terug in gepieker en angstaanvallen. In die periode maakte mijn vriendin het uit en moest ik steeds andere medicatie uitproberen omdat de oude niet meer hielp. Dat was echt een dieptepunt, waar ik nu nog langzaam uit probeer te komen.

Resetten

Mijn angsten werken heel verlammend waardoor ik mij altijd heel afhankelijk opstel, van mijn vriendin of de psycholoog. Ik heb voortdurend bevestiging nodig, anderen moeten mijn problemen wegnemen. Binnenkort begin ik met een intensieve schematherapie, om mijn manier van denken te resetten. Ik moet leren om bij angst en paniek niet in een afhankelijk denkpatroon te schieten, zoals een kind die de veiligheid van zijn moeder zoekt, maar op een volwassen manier te denken: de angst gaat voorbij en ik kan het alleen oplossen. Vervelende gevoelens horen bij het leven, dat moet ik accepteren en ik moet leren om ze niet groter te maken in mijn hoofd.

Meditatie en sport

Mij helpt het om iedere dag twintig minuten te mediteren. Dit heeft mij geleerd dat ik niet meteen op de gedachtentrein hoef te stappen. Daarnaast ga ik drie keer per week naar de sportschool en loop ik hard. Sporten helpt tegen de somberheid.
Ik vind het belangrijk dat er meer goede voorlichting komt over psychische problemen en wat je eraan kunt doen. Ik wist als puber niet eens dat er zoiets als een angstpoli bestond. Het piekeren, de angst en de gevoeligheid, het hoort allemaal bij mij, maar wanneer ik er al op jongere leeftijd hulp voor had gekregen, was ik nu al een stap verder geweest.’