‘Son, you were made to suffer’ – Salvation, Editors
Autonomie
Het concept is even mooi als ondoorgrondelijk. Wikipedia vertaalt het als volgt: het woord autonomie is afgeleid van het Griekse (αυτονομíα, autos (zelf) + nomos (wet), autonomos (eigen wetten opleggend)) en verwijst naar de capaciteit van een rationeel individu om eigen verantwoorde beslissingen te nemen.
Wij kunnen je helpen
Direct de juiste hulp van een psycholoog die bij jou past
- Gekwalificeerde psychologen
- Al 47.242 mensen geholpen
- Snel en persoonlijk
- Geen wachtlijst
Klinkt logisch. Toch? De praktijk wijst helaas anders uit. Ik stoei hier vaak over met cliënten. ‘Ik wil ook weer niet als egoïstisch gezien worden.’ Jezelf centraal stellen, het voelt voor veel mensen als onnatuurlijk. Niet in de laatste plaats voor….mijzelf ook. Ik schreef al eens eerder over ‘de Dramadriehoek’, en de rol van redder die ik mijzelf al vroeg in mijn leven heb aangemeten. Zorgen voor de ander, het voelt zoveel beter en gaat zoveel makkelijker dan zorgen voor mezelf. Terwijl ik (rationeel gezien) ook wel weet dat het mantra van de redder is dat je eerst goed voor jezelf moet kunnen zorgen, voordat je goed voor anderen kunt zorgen.
Eigenlijk al vanaf de zomervakantie in augustus heb ik het razend druk. Daar ben ik op de eerste plaats dankbaar voor. Maar het zorgt tegelijkertijd voor het risico dat ik mezelf voorbij ga rennen. In de zorg voor de ander vergeet ik mezelf. Wat zich bij mij uit in (veel) minder sporten, afspraken inplannen op mijn papadag, mezelf te weinig tijd geven tussen afspraken door, meerdere avonden in de week werken, zaterdagmorgen erbij pakken, en ga zo maar door.
Het voelde al een tijdje wat onrustig. En ineens viel het kwartje. Op een dinsdag (inderdaad, mijn papadag, maar dat vergoelijkte ik door mezelf voor te houden dat ik twee opleidingsdagen had die week) dat ik zes coachingsgesprekken had staan (veel te veel natuurlijk), van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Eén van die gesprekken werd afgezegd door een zieke cliënt, en dus kon ik weer eens gaan hardlopen. Het eerste teken aan de wand. Daarbij moet ik je vertellen dat ik al om en nabij de vijftien jaar hardloop in Rhijnauwen en Amelisweerd, en juist deze dag liep ik opeens een nieuwe route (zo bleek maar weer, ‘if you don’t get lost, you’ll never find a new route’). Met muziek die ik wel vaker aan heb staan als ik loop, maar nu hoorde ik ook eens de tekst (zie de links boven en onder deze blog). En ineens schoot het me te binnen. Voelde ik, dat mezelf voorbij rennen, dat doe ik toch echt zelf.
Met een paar simpele aanpassingen (papadag is heilig want dinsdag is de mooiste dag van de week, ik hanteer inmiddels vaste tijden waarbinnen ik gesprekken inplan, voer er niet meer dan vier per dag, werk maar één avond per week, en niet meer standaard iedere zaterdagochtend) ben ik in plaats van mezelf voorbij te rennen weer heerlijk op mijn eigen tempo aan het lopen. En dat voelt goed.
Jezelf centraal stellen dus. Hoe doe jij dat?
