Op de bank met…. Lisa Loeb

“Mijn eerste paniekaanvallen kreeg ik op mijn 21e, nadat mijn vader ernstig ziek was geweest en op de intensive care had gelegen. Het kwam gelukkig helemaal goed met hem, maar die periode zorgde bij mij voor een trauma. Ik kreeg een aantal sessies EMDR therapie en cognitieve therapie om van de PTSS en de paniek af te komen. Terugkijkend denk ik dat ik toen ook al last had van depressieve klachten, alleen was dat voor niemand duidelijk.

Mijn leven leek een succesverhaal

Ik stond altijd heel positief in het leven, was een harde werker, ambitieus, goed op school en met Matroesjka waren Janneke (Rinzema, red.) en ik fulltime op tournee in het theater. Ik leerde mijn vriend kennen, met wie ik ook ben getrouwd, onze trouwdag was waanzinnig. Allemaal niet direct dingen die je associeert met iemand met een depressie.

Voor de buitenstaander leek mijn leven een succesverhaal, maar ondertussen lukte het mij op sommige dagen nauwelijks om uit mijn bed te komen. Ik kreeg last van allerlei fysieke klachten, van extreme benauwdheid tot een hoge bloeddruk en hevige hoofdpijnen. Ik dacht vaak dat ik een hartaanval kreeg en viel zelfs een paar keer flauw, zomaar. Toch vond ik dat ik mijzelf niet zo moest aanstellen en bleef ik doorgaan met voorstellingen spelen, op mijn tandvlees, vier avonden per week. Want; the show must go on.

Het was toch een depressie

Mijn ‘energie’ haalde ik uit veel te veel eten en te veel wijn drinken, wat mij natuurlijk alleen nog maar futlozer maakte. Ik stond voortdurend in de overlevingsstand, tot het écht niet langer meer ging. Dat was zes weken voor de geplande première van BRAINWASH, in een uitverkochte Kleine Komedie, de plek waar ik altijd van gedroomd had om ooit te mogen staan. Ik keek naar mijn eindeloze to-do list en ik knakte. Ik kon alleen nog maar huilen.

De dag daarna ben ik naar de huisarts gegaan met de vraag of ze misschien tranquillizers voor me had,  maar zij zei me dat ik direct moest stoppen met werken omdat mijn gezondheid in het geding was. Toen hakte ik de knoop door, een heel moeilijk besluit, ook voor Janneke die daardoor ook thuis kwam te zitten.

In eerste instantie dachten mijn huisarts en psycholoog aan een burn-out, maar hoe lang ik ook rust nam en thuis zat, mijn klachten werden erger. Zo kwam ik bij een psychiater terecht die na vier gesprekken met een andere diagnose kwam; ik had een depressie. Meteen kreeg ik antidepressiva, in een lichte dosis. Ik had het geluk dat de medicatie meteen aansloeg. De hoofdpijnen verdwenen en de angst en paniekaanvallen werden gelijk minder.

Leven op 90 procent

In de therapie bij de psychiater leerde ik dat ik op een andere manier moet leven; niet op 120 procent, maar op 90. Ik vind het belangrijk om te blijven onderzoeken wat voor soort hulp op welk moment het beste bij mij past. Ik sport nu twee keer per week met een personal trainer, dat helpt. Via mijn sportschool, Vondelgym, ben ik met een prestatiepsycholoog in contact gekomen, die ook veel topsporters helpt. Ik leer om te gaan met de druk van het optreden en het freelance bestaan. En hoe ik het beste uit mezelf kan halen, zonder te luisteren naar het stemmetje in mijn hoofd dat graag veel zelfkritiek levert.

Ik heb nog steeds wel eens slechte dagen, waarop alles opeens heel moeilijk gaat en ik het liefste de deur niet uitga, maar ze komen steeds minder vaak voor. Ik slik nog steeds antidepressiva, het werkt goed voor mij. De angstaanvallen zijn gelukkig helemaal verdwenen.

Ik blijf heel bewust aan mezelf werken, want ik weet dat de depressie onderdeel is van wie ik ben. Het gaat niet zomaar weg, ik moet leren om ermee om te gaan.”