Hij wil wel kinderen, maar ik niet

Hulpvraag van Jennifer:

“Mijn vriend (31) en ik (37) hebben sinds 2010 een fijne relatie, maar al bijna twee jaar speelt het thema ‘kinderwens’ ons parten. Bij aanvang van onze relatie heb ik meteen aangegeven dat ik echt geen kinderen wil en wilde hij ze ook niet, maar nu blijkt dat hij ze toch wil.

Zonder mij wil hij niet, maar hij zou toch bij me weggaan als ik bij mijn besluit blijf. Rationeel begrijp ik het (ik gun hem dat ook), emotioneel doet het me veel verdriet. We komen er maar niet uit en er komt ook maar geen beslissing.

Ik heb geen goede band met mijn moeder en daardoor denken veel mensen dat ik om die reden geen kinderwens heb. Ik ben hiernaar gaan graven met een psycholoog, maar dit heeft mijn gevoel niet echt veranderd. Ik ben van 100% nee naar een 90% nee gegaan. Ik zie er heus de leuke kanten wel van, maar zie het hebben van kinderen niet als iets voor mij. Ik wil die 24/7 verantwoordelijkheid niet dragen en mijn leven hier op afstemmen.

Ik probeer dicht bij mezelf te blijven en voel geen rammelende eierstokken, maar worstel vanwege leeftijd en deze situatie wel met grote levensvragen zoals ‘wat als’, ‘straks krijg ik toch spijt’ of ‘misschien gaan we uit elkaar en wil ik later ineens toch kinderen’. Dan laten we nu iets moois stuklopen.

Tegelijkertijd doet het ook pijn dat ik ‘anders’ ben en herinnert de maatschappij je hier regelmatig graag aan. Het voelt ook oneerlijk dat de bal in onze relatie nu bij mij ligt, terwijl ik juist vanaf het begin eerlijk en open ben geweest over dit onderwerp, en niet van mening ben veranderd. Kortom, het roept nogal wat emoties op: ik ben verdrietig, boos, voel me in de steek gelaten, veroordeeld en tegelijkertijd ook in staat het heel rationeel te bekijken. Dat tezamen maakt het nogal verwarrend.

Waar doen we (of ik) goed aan? Is dit uitstel van executie of kunnen we best samen zo nog even verder tot het écht een urgente behoefte begint te worden en er een ultimatum komt? Zou mijn gevoel nog veranderen?

Afscheid nemen lijkt me verschrikkelijk, want het gevoel is helemaal niet weg. Tegelijkertijd vind ik het moeilijk me open te stellen en te blijven investeren in iets wat misschien toch stuk gaat. Ik sluit me af en die onzekerheid vreet aan me.”

—

Beste Jennifer,

Zo te lezen sta je voor een pittige keuze. Jij en je vriend zijn al een hele tijd samen, maar op dit moment staat die kinderwens tussen jullie in. Of je gaat bij je vriend weg, of je kiest voor een gezamenlijke toekomst met kinderen. Daarnaast is er vanwege jouw leeftijd een bepaalde tijdsdruk, je kan het probleem niet zomaar naast je neerleggen. Dit brengt ook weer een bepaalde druk met zich mee.

Ik vind het lastig om vanaf deze plek een passend antwoord te geven, want het is nogal een ingrijpende situatie met pittige gevolgen. Aan de ene kant vind ik het supergoed dat je vasthoud aan je eigen waarden, aan de andere kant ben ik ook heel erg benieuwd naar de onderliggende gedachten van jou en van jouw vriend. Waarom wil hij plotseling toch kinderen? Waarom is hij van gedachten veranderd? Ga echt goed met elkaar in gesprek over dit onderwerp.

Mijn advies zou zijn om samen te gaan praten met een psycholoog. Het is iets wat jullie samen aangaat, dus lijkt het me goed om hier ook samen bij stil te staan. Probeer uit te vinden waarom hij het plotseling wel wil en waarom jij nog steeds niet.

Het is natuurlijk belangrijk om elkaars grenzen te respecteren, maar juist door erachter te komen wat de onderliggende gedachten zijn, kun je begrip krijgen voor elkaars motivatie. Dat maakt de uitkomst niet minder moeilijk, maar het is wellicht makkelijker om dan samen een keuze te maken waar jullie beiden achter staan. Misschien krijg jij dan ook minder het idee dat de bal bij jou ligt. Het is dan wel het beste om een nieuwe psycholoog te zoeken, omdat jullie dan beiden een nieuwe start maken bij diegene.

© 2017 Annelies de Jager – Psycholoog Rotterdam