Blessureleed: revalideren kun je leren

Deze blog verscheen eerder op de site van de Vondelgym

Het begon afgelopen week:

1. Goh, een gek gevoel in mijn knie, alsof er iets in de weg zit bij het squatten ofzo. Nou ja, zal wel niets te zijn, en trouwens, schiet eens op met die herhalingen man, niet zo miepen!

2. Tadaaa: dikke knie. Shit shit shit! Frustratie, hoe lang gaat dit duren, ik heb niet eens iets raars gedaan, waar komt het dan vandaan, nu kan ik dus niet meer trainen, en ik was net zo lekker bezig, de volgende keer zal ik wel met veel minder gewicht moeten trainen, grrr!

3. Misschien kan ik gewoon één dagje thuis blijven en de training er na wat meer doen. Of ik ga dit weekend wel een extra keer zwemmen om het goed te maken. Zou ik überhaupt de komende tijd nog krachttraining kunnen doen?

4. Oh jee, misschien kan ik morgen wel niet meer goed lopen en fietsen! Dan kan ik dat ook al niet meer. Oh nee, dit komt nóóít meer goed! Ik word dik!

5. Oké, Julia, chill, wacht het nou maar even af, de meeste blessures gaan gauw over, als je maar rustig aan doet. Eén of twee weken niets doen gaan je niet dik maken en voor je het weet ben je daarna weer op je oude niveau.

Nou dat gebeurde dus ongeveer in mijn hoofd afgelopen zondag, toen spontaan mijn knie in opstand kwam. Bijna iedere sporter komt ergens wel een keer kleine of grote blessures tegen. Herstellen van een blessure is fysiek gezien vaak best te doen, beetje rust pakken, langzaam opbouwen, naar je lichaam luisteren, soms een oefeningetje van de fysio doen. Klinkt haalbaar, toch?

De fases van een blessure

Makkelijker gezegd dan gedaan, want: ons hoofd doet vaak totaal niet mee aan dat rust houden. Hierboven beschreven zie je eigenlijk alle fases in sneltreintempo: Ontkennen (valt wel mee), frustratie/er tegen vechten (shit shit shit/ duurt lang/ grr!) , twijfel en onderhandelen (één dagje inleveren, compenseren, wat als..?), ontreddering (oh nee, hel en verdoemenis, dik worden en een eenzame dood sterven) en acceptatie (ok, chill, komt goed, stapje voor stapje).

Eigenlijk is revalidatie het makkelijkst als je je in de acceptatiefase bevindt. Dan sta je open voor een rustig opbouwend schema, luister je naar je lichaam, en verspil je niet zoveel energie aan frustratie. De fases lopen helaas niet zo mooi in elkaar over en kunnen elkaar zelfs in rap tempo afwisselen. Zo kon ik helemaal zen besluiten het super rustig aan te doen, en de dag er na toch mega gefrustreerd zijn over het feit dat ik nu al 2 trainingen gemist heb.

Ik omschrijf als psycholoog de worsteling met blessures graag volgens het principe van Acceptance & Commitment Therapy: Als je je in drijfzand bevindt, heeft het geen zin om te spartelen, sterker nog, dan zak je verder in de problemen.

“Als je je in drijfzand bevindt, heeft het geen zin om te spartelen, sterker nog, dan zak je verder in de problemen.”

Hoe heftig is het? Stel jezelf deze vragen

Hoe de sporter de blessure beoordeelt (vreselijk, onherstelbaar, ik kan niets meer / valt reuze mee, op een gebroken been kan je best de marathon lopen) bepaalt voor een deel hoe voorspoedig je herstelt. Dus stel jezelf de volgende vragen:

• Welke verwachting heb je ten opzichte van je herstel?
• Zijn deze verwachtingen realistisch?
• Wat zou je een goede vriend adviseren?
• Mag je een stapje terug doen van jezelf?
• In welke fase zit je nu? (Ontkenning, Frustratie, Twijfel / Onderhandelen, Ontreddering, Acceptatie)
• Wat heb je nodig van jezelf en/of anderen om in acceptatie terecht te komen?

Heb je na het beantwoorden van deze vragen nog geen vorm van acceptatie bereikt? Geeft niets! Je mag ook echt wel eens moeite hebben met wat het universum voor je in petto heeft.

Maar als jij meer energie kwijt bent aan vechten tegen je blessure in plaats van werken aan je herstel, mag je jezelf toch eens achter de oren gaan krabben..

© 2017 Julia van Alphen – Psycholoog Amsterdam