Therapie: wat je leert als je op eigen benen staat

Ik stap de trein uit, steek de weg over, loop de straat af, het kleine trapje op, en open de welbekende deur. Het is een maand geleden dat ik hier voor het laatst was. Een maand waarin veel veranderingen hebben plaatsgevonden. Maar vooral, waarin ik als persoon ben veranderd.

De controle loslaten

Omdat het niet lukte om eerder een afspraak in te plannen, ging ik een maand zonder therapie tegemoet. Met trillende benen, een kloppend hart in mijn keel, en zonder zelfvertrouwen. Hoe ga ik dit overleven? Ga ik het wel overleven?

Ik overleefde. Ik ben er nog, zelfs sterker dan ooit. De bergen die ik in de afgelopen maand ben tegengekomen heb ik zelf verzet, zodat ik er langs kon om mijn weg te vervolgen. Een weg die leidt naar… wat? Een normaal leven? Want wat is dat eigenlijk? En is het wel waar ik naar wil streven? Of is wat is, óók goed genoeg?

Controle; we weten allemaal dat het niet bestaat. Ook al denken we soms het te hebben. In het herstel van mijn eetstoornis de rode draad die me keer op keer liet struikelen. Waarna ik ook steeds opnieuw weer opstond. Tijdens therapie kon ik voor mijn gevoel die zogenaamde controle even afgeven, er niet tegen hoeven strijden. In ieder geval niet alleen.

Maar dan heb ik het ineens zelf in handen, geen idee wat ik ermee aan moet. Hoe sta ik op als ik weer struikel? Niemand die me zegt hoe ik het moet doen. Is dit dan het cliché voorbeeld van fake it ’till you make it? Vast wel. Het enige dat me te doen staat is durven vertrouwen op mezelf. Als ik val dan val ik. Blijf ik staan? Overwinning! Fouten maken betekent leren, en leren betekent groeien.

Hoe ga je verder als je stilstaat?

Maar hoe doe je dat dan? De dagen verstrijken, seizoenen wisselen elkaar af en de wereld draait door. Hoe ga je verder als je stilstaat? Als je stil hebt gestaan voor zó lang? Hoe pak je de draad op? Hoe? It doesn’t matter. Het gaat erom dát je het doet. En helaas is er geen standaard stappenplan voor. Doe het, voel het, ervaar het. Voordat je het weet ben je in beweging, een stap of misschien wel een kilometer verder. Als je maar blijft lopen. Soms een landweggetje op, soms een doodlopende straat in. Bergen beklimmen, dalen overwinnen, door licht en duisternis. Alles hoort erbij. En ook al kun je het eindpunt niet zien, uiteindelijk kom je er wel.

Therapie begint pas echt zonder therapie. Als je er alleen voor staat; zelf je weg vinden en vervolgens op het pad blijven lopen en proberen er niet naast te vallen, niet te struikelen over die zogenaamde controle. En nee, mijn therapie is nog niet voorbij. Zowel mét als zonder professionele hulp niet. Maar ik merk wel dat ik steeds meer inzicht krijg in mijn eigen kennis en vaardigheden. Dat is stap 1 naar een ‘niet-normaal’, vrij leven. Mijn leven, inclusief de psychische moeilijkheden die ik heb (doorstaan). Nu, in het verleden, en wellicht in de toekomst. Makkelijk zal het nooit worden, maar die uitdaging ga ik graag aan.