Tegenstrijdig
‘Maar weten jullie dan niet dat werken bij een GGZ instelling niet de enige route is die je kunt bewandelen na de studie? Heeft niemand jullie verteld dat je ook aan de slag kunt als zelfstandig psycholoog in de onvergoede geestelijke gezondheidszorg?”, vroeg ik ze. De meesten schudden hun hoofd, ze hadden geen enkel idee dat ze überhaupt een keuze hadden om buiten de GGZ ook aan het werk te kunnen. Tijdens de studie zijn echt alle pijlen gericht op het vinden van die felbegeerde baan in een GGZ instelling.
Het liet me niet meer los. Hoe kan het dat er nog altijd geen mogelijkheid is om een postdoctorale opleiding te volgen in de onvergoede geestelijke gezondheidszorg, zoals die er wél is voor de GGZ. De politiek heeft immers besloten dat een groot aantal behandelingen niét meer onder vergoed worden vallen, zoals burn-out, rouw -en verlies, relatieproblemen. Maar studenten hier specifiek voor opleiden, ho maar. Nogal tegenstrijdig. Helemaal nu een groeiende groep Nederlanders juist problemen heeft met een burn-out en hun relatie.
Op de verkeerde plek
Nu krijgen cliënten, net zoals de studenten Psychologie, geen optie. Wie met een burn-out thuis komt te zitten, of verlamd is door verdriet over het verlies van een geliefde, of niet meer kan slapen van de ruzies met zijn vrouw, komt automatisch uit bij vergoede zorg. Wie zelf een rondje gaat googelen komt automatisch uit bij Kiezen in de GGZ, een nieuw platform van Mind en VWS (en wie daar de zoekterm ‘burn-out ’ intikt belandt automatisch bij ‘depressie’). Of omdat de huisarts patiënten foutief doorverwijst. Zo belanden mensen in de rouw of met een burn-out op de wachtlijst van de vergoede GGZ waar ze, vaak pas na weken wachten, soms nog verkeerd worden behandeld ook; voor een depressie, in plaats van een burn-out of rouw -en verlies. Deze groep is veel meer gebaat bij een vlotte behandeling met de juiste therapie.
Grote verandering
Om dat te bereiken zal er ten eerste een grote verandering moeten plaatsvinden op de faculteiten Psychologie, dat werd mij wel duidelijk na de ontmoeting met de jonge psychologen. Studenten moeten de keuze krijgen: bewandel je het pad van de GGZ of dat van de onvergoede geestelijke gezondheidszorg? Wie nu besluit om niet voor de vervolgopleiding van de GZ-psycholoog te kiezen, stuit nogal eens op onbegrip of wordt, geheel onterecht, niet serieus genomen. Niet door vakgenoten, niet door cliënten, huisartsen of verzekeraars. Terwijl ze ook universitair geschoold zijn en even bekwaam.
We moeten in gaan zien dat het mes dan aan twee kanten snijdt als een nieuwe groep afgestudeerden zich volledig kan gaan richten op een snellere en juiste behandeling van problemen die niet meer in de vergoede GGZ thuishoren. Is dat niet een win win situatie voor beide partijen?
