Hulpvraag van Sofia (23):
“Ik heb sinds 2,5 jaar een relatie met een hele lieve jongen. Dit is mijn eerste serieuze relatie en soms denk ik: is dit het nou? In mijn cultuur is het gebruikelijk dat een meisje pas met iemand gaat daten als er ook daadwerkelijk trouwplannen zijn. Het is niet de bedoeling dat je seksueel contact hebt en je kan ook niet samenwonen voordat je getrouwd bent. Ik ben daar niet echt een voorstander van, maar dat is nou eenmaal de cultuur waarmee ik ben opgegroeid. Ik heb het er niet voor over om rebels te gaan doen en mijn familie teleur te stellen door eerst met hem te gaan samenwonen.
Inmiddels weet mijn vader sinds een maand van onze relatie en zijn ook zijn ouders al op de koffie geweest. De volgende stap is een verloving. Elke keer als mijn moeder een datum probeert te prikken eindigt het in ruzie. Ik voel me heel benauwd op die momenten en het frustreert me dat ik niet 24/7 bij mijn vriend wil zijn. Waarom ben ik de dagen tot ons huwelijk niet aan het aftellen?
Wij kunnen je helpen
Direct de juiste hulp van een psycholoog die bij jou past
- Gekwalificeerde psychologen
- Al 47.242 mensen geholpen
- Snel en persoonlijk
- Geen wachtlijst
Ik weet van mezelf dat ik heel moeilijk keuzes kan maken en dat speelt hier denk ik zeker een rol. Als mijn moeder informeert naar een volgende stap, dan gaan er tal van vragen door mijn hoofd. Wat als het nou niet klikt tussen mij en mijn vriend, en hoe teleurgesteld zou mijn familie zijn als we toch uit elkaar gaan?
Mijn vraag: wat is er met mij aan de hand en waarom doe ik zo? Waarom vind ik het vervelend om een volgende stap te zetten? Ik wil hem namelijk niet verlaten, maar op dit moment weet ik niet of dat uit angst is of uit liefde.”
—
Beste Sofia,
Zo te horen ben je binnen jouw familie de eerste die zelf een partnerkeuze mag maken en daarom wil je het graag goed doen. Je bent bang om de verkeerde keuze te maken, want in tegenstelling tot eerdere generaties heb jij wel het recht om voor een partner te kiezen. Bij jouw moeder en oma was dat waarschijnlijk heel anders.
Als systeemtherapeut geloof ik dat bepaalde problemen worden overgegeven van generatie op generatie. Binnen families komen steeds bepaalde thema’s terug en de kans is groot dat alle frustraties van eerdere generaties jouw keuze nu zo zwaar maken.
Je vraagt je af waarom je niet tevreden bent en wat er mis is met jou. Mijn advies: wees niet zo streng voor jezelf. Nu heb je het gevoel alsof je niet goed genoeg bent en voel je je daar schuldig over. Ik vergelijk het vaak met vastzitten in een glazen stolp, waarbij je steeds minder ademruimte hebt. Accepteer de situatie en wees er open over.
Wat je kan doen is het probleem bespreekbaar te maken met je familie. Deel de moeilijkheden met je moeder, je oma of je vader, en vraag ze hoe het voor hen was destijds. Alleen door te vertellen over jouw keuzestress kunnen ze de situatie leren begrijpen.
