Hand in hand met mijn eetstoornis

Ineens voelde ik jouw hand naar de mijne grijpen. Een warme en veilige hand, waar ik niet eens om had gevraagd. Je stond naast me en hield me vast, stevig vast; alsof je mijn gedachten kon lezen, mijn gevoelens kon voelen en mijn emoties kon zien. Je hield me vast, stevig vast, en liet niet meer los.

Ik zag je niet aankomen, maar vond het fijn om je bij me te hebben. Je fluisterde in mijn oor, gaf me advies, en zorgde voor discipline, controle en dat waar ik altijd op gehoopt had. Een mooi slank lichaam zou ervoor zorgen dat ik geliefd zou worden, mensen mij zouden accepteren en niet meer aan de kant zouden zetten als grof vuil. Totdat het punt kwam dat jij me als vuilnis ging behandelen. Niets was goed genoeg en het moest altijd meer, minder, harder, dieper, sneller, beter. Ik kon niet meer aan je hoge standaarden en verwachtingen voldoen; je werd boos. Je stootte iedereen van je af, schreeuwde om je heen, en je kon het allemaal prima alleen. Helemaal alleen.

Steeds harder kneep je in mijn hand. De mijne werd de jouwe. De jouwe werd de mijne. Samen één, niet te scheiden. Voor altijd wij. Dat is hoe jij het voor je zag, is het niet? Terwijl ik me steeds slechter ging voelen, of eigenlijk steeds minder ging voelen. Door jou durfde ik meer, maar werd ik gelukkig van dit samengesmolten team en wat we aan het doen waren?

Mijn eetstoornis, mijn identiteit

Langzaam realiseerde ik me dat mijn eetstoornis mijn identiteit was geworden. Alles draaide om eten, of eigenlijk om niet eten of – als het dan toch moest – wat, wanneer en hoeveel ik zou eten. Het duurde jaren voordat ik de verloren kilo’s er weer aan had gevochten. Ik durfde mijn eigen plan te trekken, het zogenaamde goede advies van mijn eetstoornis in overweging te nemen, want is dit wel zo goed voor me? Of duw ik mezelf op deze manier juist weer terug in de put? Ik heb de bodem mogen voelen; was dat waar ik naar zocht in het leven?

In de media hoor je vaak dat eetstoornispatiënten ‘vechten’ tegen hun ziekte, tegen het monstertje in hun hoofd. In therapie werd mij eens verteld dat ik er niet tegen moet vechten, maar het moet negeren. Je mag het wel horen, maar er niet naar luisteren; een écht goed advies dat me altijd is bijgebleven. In plaats van tegen mijn eetstoornis in te gaan, nam ik haar bij de hand en gingen we samen onze angsten aan. Wat was het ergste wat er kon gebeuren? Is dit een realistische angst of zijn het rampscenario’s die zich gedurende mijn nog maar korte leven hebben gevormd? Waar komen deze vandaan en hoe kan ik ermee omgaan? Vragen waarvan het antwoord er echt toe doet, die me verder gaan helpen. Niet alleen nu, maar ook in de toekomst.

Lief zijn voor mijn eetstoornis was een uitkomst. Het zorgde tegelijkertijd voor een beetje liefde naar mezelf, maar ook om de eetstoornis los van mijn identiteit te kunnen zien. Ik ben niet mijn eetstoornis, ik draag haar met me mee en zal haar laten ervaren dat het leven ook veilig kan voelen. Zonder controle, mét verrassingen, onzekerheden en vooral heel veel leermomenten. We zakten samen naar de bodem van de put en klimmen er ook samen weer uit. Hand in hand, net zoals vroeger, totdat we ieder onze eigen weg kunnen gaan.