Home » psyned blog » Taboe op therapie

Taboe op therapie

Nieuws 31 januari 2019 Patrick Callahan

Nieuws Patrick Callahan 31 januari 2019

Onder mijn mannelijke vrienden- waarvan de meesten aan de weg timmeren als ondernemer werd er altijd nogal lacherig gereageerd als ik begon over therapie. Wanneer ik op een feestje naar hun verhalen luisterde – over terugkerende ruzies met hun partner, relationele sleur, heimelijke angsten of hartkloppingen vanwege werkstress- en opperde dat ze ‘es met iemand moesten gaan praten’, werd ik aangekeken alsof ik niet helemaal spoorde. De zielenknijper was natuurlijk niet bedoeld voor succesvolle mensen, en al helemaal niet voor succesvolle alfamannetjes zoals zij. Naar de psycholoog ga je alleen als je echt aan de grond zit en je je zaakjes niet meer zelf kunt oplossen. En, je raadt het al, mijn vrienden zijn nu eenmaal van het soort dat graag altijd alles zelf oplost (behalve als hun auto stuk is, dan laten ze die uiteraard fixen door iemand met kennis van zaken). ‘Leuk idee, Pat, maar therapie, dat is niks voor mij.’, luidde dan ook standaard hun reactie. Om nog een koud biertje uit de koelkast te pakken en vrolijk verder te klagen over alles wat er beter zou kunnen in hun verder heel geslaagde leven.

Het stigma dat aan therapie kleeft

Tijdens ieder mannenuitje, op iedere verjaardag van de kinderen, tijdens ieder kroegbezoek hoorde ik mijn vrienden weer aan, en bleef ik de psycholoog aanbevelen. Ik vertelde ook over mijn eigen bezoekjes aan een psycholoog en aan een hypnotherapeut, en hoe het mij had geholpen om bepaalde patronen te doorbreken, of dingen aan te pakken waar ik al jaren omheen draaide. Ze hingen aan mijn lippen, zogen alles op, maar uiteindelijk bleven ze maar herhalen: ‘Nope, dat is echt niks voor mij.’ En heus niet alleen de alfamannetjes hebben last van het stigma dat aan therapie kleeft; ook de moeders op het schoolplein van mijn dochter, of de millennials op het werk van mijn vrouw geven niet graag toe dat ze wel eens met een professional zouden willen praten. Want stel je voor dat mensen denken dat er iets mis met je is?

Het is de hoogste tijd om het taboe te doorbreken

Toen ik laatst met mijn collega’s op het Depressiegala was, georganiseerd door psychiater Bram Bakker om depressie bespreekbaar te maken, bleek dat veel mensen hadden geaarzeld om een kaartje te kopen, uit angst dat anderen ze dan als een depressieveling zouden bestempelen. Maar zoals staatssecretaris Blokhuis van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, terecht opmerkte tijdens het Depressiegala: ‘Iedereen heeft wel iets.’ Het is de hoogste tijd om het taboe te doorbreken, stelde de staatssecretaris. In Nederland heeft 800.000 mensen last van een angststoornis en daar moeten we het gewoon over kunnen hebben. Vóóral op dat feestje met vrienden en een koud biertje in de hand.

Je hoeft niet ziek te zijn om beter te willen worden

Een tijdje terug werd ik opeens gebeld door een vriend, misschien dat hij toch wel eens met iemand wilde praten. Een tweede vriend volgde en inmiddels hebben vier van de vijf al eens met een psycholoog gesproken. Ze zijn opgelucht dat ze de stap hebben gezet, want die gesprekken luchten op, verhelderen en helpen om vastgeroeste patronen te doorbreken. In mijn vriendenkring is het inmiddels duidelijk: je hoeft niet ziek te zijn om beter te willen worden.