Dat is nu al zo vaak tegen je gezegd, “Liefde is een werkwoord.” Het komt je de keel uit. Je werkt je suf, daar ligt het niet aan. Je partner werkt net zo hard, dat zie jij ook wel. En toch. Hoe hard jullie ook werken, en aandacht geven en gesprekken hebben, en nog zwaardere gesprekken hebben: het helpt geen zier. Naast verdrietig ben je boos, in de war en voel je je heel alleen. Maar, het is nog niet klaar…

Jullie gesprekken zijn altijd ongeveer hetzelfde. Het is een vast patroon. Toegegeven, je bent er ook niet echt meer op uit de ander te horen. Je wilt je gelijk hebben, je zegje doen, je ongenoegen spuien of gewoon even lekker van leer trekken. Soms probeer je de ander wel te horen, maar dan zegt hij of zij weer zo iets onmogelijks. Voor je het weet… daar gaan jullie weer. Dat is dan ook stap één van ons proces: ik help jullie weer naar elkaar te kunnen luisteren. Gewoon luisteren, zonder zelf meteen iets te moeten. Horen wat de ander te vertellen heeft. Kijken hoe je kunt helpen. Weten: “Dit gaat nu even niet over mij.”

Tegelijkertijd zoeken we samen naar dieper liggende vraagstukken. Waar jullie de aansluiting op elkaar missen. Waar behoeften en verwachtingen misgrijpen. Waar je je zo eenzaam kunt voelen. Jouw angsten, die van de ander. Je tekortkomingen, de pijn van de ander. Je verdriet, je onmacht. De wanhoop en verlangens van de ander. In die kwetsbare gesprekken leren jullie elkaar weer te omhelzen, tot je te nemen en liefde te geven. In die kwetsbare gesprekken, vinden jullie de kracht zelf weer verder te kunnen.