Ik heb het gevoel dat ik er alleen voor sta

Je wordt elkaar’s tegenpool

Zo kan het zijn dat hij altijd alle rekeningen betaalt, omdat hij nu eenmaal graag overzicht houdt. Zij laat de rekeningen wat langer liggen. Daarnaast wil hij graag een financiële planning hebben, afspreken wat ze waar aan uitgeven. Van haar hoeft dat niet zo. Doordat zij geen betalingen meer doet (‘jij hebt het al gedaan voordat ik de factuur zie liggen’) verliest zij het zicht op wat er in komt en uit gaat.

Zij leeft wat losser met geld. Hij heeft daar kritiek op en zo ontstaat het beeld dat zij niet met geld om kan gaan. Soms gaat zij zelf ook denken: ‘Hij houdt dat wel in de gaten’ en wordt ze inderdaad makkelijker. Hij heeft het idee dat, als hij er niet op let het financieel volledig uit de hand loopt door haar leefstijl. Hij noemt dat onverantwoordelijk; zij onbezorgd.

Hij voelt zich er alleen voor staan. Zij vindt het ergens wel prettig dat zij zich er niet mee bezig mee hoeft te houden. Hij heeft de functie van financiële waakhond en zij kan zich helemaal uitleven in de rol van de zorgeloze, ruimhartige levensgenieter.

Beide partners gaan steeds meer elkaar’s tegenpool vertegenwoordigen. Wanneer hij zijn zorgen wil bespreken veegt zij het onderwerp van tafel met een onschuldig lachje of met de dooddoener: ‘bij jou draait het altijd om geld, laten we het over iets belangrijks hebben’. Zo veegt zij het onderwerp van tafel en wordt hij steeds ontevredener.

Een stil proces van verwijdering

Een ander voorbeeld: Stel dat zij altijd voor de kinderen zorgt, de contacten met school doet (zelfs al gaat de ander nog mee naar het 10-minuten gesprek) en evt. de contacten met een behandelende arts van een kind. Dan heeft zij meer zicht op de situatie en de mogelijkheden.

Hij is steeds meer geneigd het te laten gebeuren en denkt (overigens wel terecht): ‘ik weet het eigenlijk niet zo goed, zij heeft daar toch meer zicht op’. Daardoor slikt hij ook zijn gevoelens van onvrede in wanneer hij het niet eens is met de gang van zaken.

Zo worden er beslissingen genomen over de kinderen waar hij niet volledig achter staat. En zij gaat steeds meer haar eigen weg op dit terrein. Zij kan zich hierin meer en meer alleen voelen staan. Het is een stil proces van verwijdering.

Het kan ook tot een acuut conflict leiden wanneer het kind ineens grote problemen heeft en hij het haar verwijt: Jij wist het toch allemaal zo goed, zie je nou wel, het is jouw schuld, ik heb het altijd al geweten, we hadden het heel anders moeten aanpakken! Waarop zij ontploft: ‘Hoezo wist ik het zo goed? Ik moest wel! Jij hebt je er nooit mee willen bemoeien, ik stond er altijd alleen voor!’

Beide partners verwijten elkaar. De één voelt zich buitengesloten en de ander voelt zich alleen. Allebei hebben ze gelijk en allebei geven ze de ander de schuld van de situatie die ze samen hebben laten ontstaan.

© 2015 Psychologen Nederland